In het werk van Gijs Assmann vindt op speelse wijze een analyse plaats van beelden en symbolen, die vergankelijkheid en dood voorstaan. Door deze doodsmotieven te kombineren met allerdaagse voorwerpen, ironiseert hij beiden, en thematiseert zo de tijdelijkheid van het leven en de daaruit voortkomende melancholie.

'Over het paradijs van Gijs Assmann ligt een dreigende schaduw en God alleen vermag te weten welke kant het op zal gaan.'
(Wouter Prins, 'Aan hen die de beelden smaden' in 'Beelden voor het Stadserf Schiedam' 1998)