Net als de menselijke gestalte continue onderhevig is aan veranderingen, van foetus tot grijsaard, verandert ook onze perceptie van de wereld om ons heen continue door onze gevoelens, herinneringen en onbewuste verlangens. Dit uitgangspunt onderlegt al het werk van Mirjam Hoekman. Ovidius spreekt in zijn Metamorfosen van “ de kneedbare was die steeds in nieuwe vormen wordt geboetseerd maar toch dezelfde was blijft” .
De verschijningsvorm van het kunstwerk, het uiterlijk, is in een continue staat van metamorfose. Alles wisselt en alle materialen zijn bruikbaar. Maar de gevoelens en verlangens waaruit de beelden voortkomen blijven constant. Gevoelens van koestering en ironie ten opzichte van ons verleden, over menselijke verbondenheid en geweld, vergankelijkheid en schoonheid. Dit is dan ook de “kneedbare was” die steeds een andere vorm aanneemt.

Mirjam Hoekman