Begin 2001 begon bij Anne van de Pals de (zoals ze dit noemt) de tweede dekenperiode.Zoals Daphne die ‘op de run sloeg’ en in haar vlucht veranderde in wat haar wezensvreemd was, een laurier. Zo verstijfden, na de eerste beschadiging, Anne’s dekens en verwerden tot iets oncomfortabels. De veiligheid is betrekkelijk. De wol vergroeide organisch tot hangende, zich in de ruimte uitstrekkende , bed-brancard-constructies die halsstarrig overliepen in hangende sliertige liaanachtige en uitstulpingen die doen denken aan uitpuilende organen en wildgroei van ingewanden. Basaal zoekt zij oplossingen voor wat zij aan het leven beleeft. Vaak is het gerelateerd aan lijfservaringen, maar er liggen ook jeugdervaringen vanuit een katholiek boerenmilieu aan ten grondslag. Thema’s in het werk zijn angsten, leven, dood en vergankelijkheid vaak op één en dezelfde huid.