De schilderijen van Bert Loerakker zijn nauwelijks in een oogopslag te vatten. In de eerste plaats omdat ze uit twee delen bestaan, een linker en rechter paneel die, altijd met een zekere tussenruimte, toch onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Het kijken naar zijn schilderijen en ze trachten te doorgronden is een spel, een memorie waarbij zowel verschil als overeenkomst bepalend zijn. Een spel van combinaties en uitersten: van een losse expressionistische schildershand tot strakke monochrome lakpanelen.Twee uitersten waarmee hij eigenlijk ook de ruimte daartussen weet te vullen.